صرفا جهت زنده ماندن وبلاگ
۷ ماه گذشت و در این ۷ ماه گذشته غیر از پاسخ به کامنتهای سایت هیچ فعالیتی دیگری نداشتهام.
با خودم گفتم این پست را بگذارم تا درگیر کمالگرایی نشوم (perfectionism) و بتوانم پستهای بیشتر بگذارم.
در ساخت و تولید نرمافزار اگر درگیر کمالگرایی شویی به جرآت میتوان گفت آن نرمافزار هرگز منتشر نخواهد شد.
و در ادامه همین الان که در حالیکه این پست را می نویسم، به هیچ عنوان شرایط مطلوبی برای نوشتن ندارم 🙂 اما با خود عهد بسته بودم که اگر از آسمان شهاب سنگی به بزرگی ماه به سمت ما بیاید من از نوشتن دست برندارم و این پست را منتشر کنم.
و در آخر زین پس با خود عهد بستهام پست بیشتری منتشر کنم. از آنجایی که مخاطب کمی دارم اگر در بین پاراگرافها یک جسد پنهان کنم کسی متوجه آن نخواهد بود و در نتیجه میتوانم بدون اینکه درگیر کمالگرایی شوم پست بیشتر منتشر کنم.
بهروزرسانی :
۹ ماه از این پست گذشت و پست جدیدی منتشر نکرده ام 🙂 با خود فکر میکردم که اگر از همان ابتدا این وبلاگ را به صورت کاملا ناشناس راه اندازی میکردم میتوانستم بهتر ، بیشتر و راحتر بنویسیم بدون نگرانی قضاوت دیگران! اما خب این فکر هم خطرناک است می تواند بهانه ای باشد برای به تعویق انداختن.
راه حل من برای این مشکل این است که پست ها را منتشر کنم حتی با یک خط نوشته و بعد در هر زمان مناسبی که بدست آوردم پست را تکمیل کنم و اپدیت کنم، تا پایان انقضای هاست و دامنه همین روش را پیش میگیرم (تابستان ۱۴۰۲ ) اگر توانستم محتوای کافی تولید کنم این سایت را نگه میدارم در غیر این صورت هیچ توجیهی ندارد نگه داشتن این سایت 🙂
اگر تا این خط خواندین یک کمانت شامل ایموجی (شکلگ) بنویسید
ماشاالله مهندس ادامه بده
همین کامنت خودش انگیزست برای ادامه دادن 🙂
و البته از این پست ۶ ماه گذشته و ما منتظر پست بعدی هستیم
من کامنت قبلی پاک کردم و اشتباهی پاسخ داده بودم به شما، سپاس از لطف شما حتما پست جدید میذارم
خب معلومه روزمرگی هات برات اونقدر جذاب و پر چالش نیست که ازشون برامون پست بذاری.
میتونه درسته باشه، اینقدر درگیر روزمرگی شدم که دست و دلم به نوشتن نمیره، ولی خب تو سه ماه گذشته یک تجربه جدید داشتم که حتما تو این وبلاگ پستش میکنم
سلام. من پست هاتون رو خوندم و لذت بردم. دنبال اکانت اینستاتون بودم ولی در اینستا پیدا نکردم. به نظرم همین مسیر گذاشتن پست ها رو در اینستا پیش بگیرید.